Afscheid nemen bestaat niet

Hoi allemaal,

De laatste week in Hamilton bestond vooral uit afscheid nemen en de laatste feestjes met iedereen. Verder heb ik nog twee dagen de toerist uitgehangen in Toronto, watervallen in Hamilton bekeken en leuke dingen met vrienden gedaan. We hebben een groot diner gehad in ons huis waarna we Secret Santa hebben gedaan, erg gezellig! Ook ben ik voor de derde keer gaan winkelen in Buffalo. Dit keer kon ik helaas niet veel kopen, omdat ik was begonnen met mijn koffer inpakken en ik er achter kwam dat het met geen mogelijkheid zou gaan passen..

Op de vrijdag voordat ik vertrok stond er een afscheidsfeest in ons huis gepland, georganiseerd door Frederikke en mij. Al weken vantevoren ging het over dit feest, waarop veel exchange studenten elkaar voor het laatst zouden zien. Daarbij staan feesten bij mij in huis altijd goed bekend, dus het beloofde vantevoren al een mooi feest te worden. En dat was het ook! Heel veel gezongen en gedanst, en het was zo'n typisch huisfeest waarbij heel het huis vol met mensen stond en iedereen staat te drinken uit red cups. Zelfs 'Kedeng kedeng' van Guus Meeuwis en 'Met Romana op de scooter' van Zanger Rinus worden inmiddels uit volle borst meegezongen. Een Franse dans genaamd 'Pakito' kon ook niet ontbreken. Omdat ik inmiddels fan ben van deze dans is zelfs mijn bijnaam 'Danito' geworden. Ik had een grote Canadese vlag gekocht waarop ik vrienden afscheidsberichtjes heb laten schrijven. Het was erg lastig om al van zo veel mensen afscheid te nemen, maar gelukkig hebben we onze exchange periode op een mooie manier af kunnen sluiten. Het opruimen de dag erna was wat minder, maar gelukkig kwamen er 8 vrienden helpen om alle red cups en blikken bier te verzamelen.

De laatste dag bestond vooral uit mijn koffer inpakken en mijn kamer opruimen. Ofja, meer uit bedenken wat ik écht per se mee wilde nemen, aangezien het nooit in mijn koffer zou gaan passen. Geen wonder, want ik heb de halve campusshop leeggekocht en ook de nodige aankopen in Buffalo gedaan. Daarnaast heb ik redelijk wat souvenirs gekocht om me aan mijn tijd in Canada te herinneren.

Na echt het allerlaatste feest op zaterdagavond (eindigend om 6 uur 's ochtends) heb ik zondagochtend nog de laatste dingen in mijn bagage gekregen (lees: gepropt). Het resultaat: koffer van 28 kg (en hulp van 2 huisgenoten om deze dicht te krijgen), bomvolle rugzak, bomvolle handtas en 5 lagen kleding om aan te doen in de bus. Beetje jammer dat ik op het laatste moment nog een la tegenkwam die helemaal vol zat met spullen. Uiteindelijk heb ik heel veel spullen achtergelaten voor mijn huisgenoten en het meisje dat in mijn kamer komt. Gelukkig was mijn huisgenoot Andrew zo lief om me naar het busstation in Toronto te rijden, zodat ik niet met al mijn spullen over straat hoefde te slepen. Het moment van afscheid nemen van mijn huisgenoten was heel lastig. Sommigen hadden een heel lief afscheidscadeautje, anderen konden niet vaak genoeg vertellen met tranen in hun ogen hoeveel ze me zouden gaan missen. Een grote groep stond me uit te zwaaien toen ik samen met Andrew wegreed van mijn geliefde huis op Paisley Avenue, ik voelde me diep ongelukkig toen..

En toen brak het spannendste moment van mijn exchange aan: proberen om met de bus naar Washington mee te kunnen met al mijn bagage! Ik was hier al de hele dag echt zenuwachtig voor, aangezien ik 5 kg te veel aan ruimbagage had en twee tassen te veel aan handbagage. Met een kloppend hart stond ik dan ook te wachten in de rij bij de bus. En ja hoor, toen de buschauffeur mijn koffer voelde moest deze gewogen worden en werd me verteld dat deze maar liefst 10 pond te zwaar was en ik het gewicht dat ik te veel had mee in de bus moest nemen. Een onmogelijke taak, aangezien ik mijn koffer met geen mogelijkheid dicht zou krijgen als deze eenmaal open was. Toen ik ze heel onschuldig aan keek besloten ze om me mee te laten gaan als ik ze hielp om mijn koffer de bus in te krijgen. En ik had geluk dat ze niet eens naar mijn handbagage hebben gekeken! Eenmaal bij de douane was ik weer goed zenuwachtig, aangezien ik zag dat sommige mensen hun koffer open moesten maken en alles er uit moesten halen. Ik wist als dat bij mij zou moeten dat ik alles er nooit meer in terug zou krijgen en ik niet meer met de bus mee kon. Gelukkig hebben ze mijn koffer niet gecontroleerd.

Inmiddels zit ik op mijn hotelkamer in Washington samen met Senna, die me op stond te wachten op het busstation in Washington. Het voelt raar om niet meer in Canada te zijn, om alle goede vrienden achter te hebben gelaten en ook wel om weer veel Nederlands te praten. Ik kan het me niet goed beseffen, maar ik zal het toch moeten accepteren en er aan moeten wennen.

Het is onvoorstelbaar hoe snel de tijd in Canada is gegaan! Eigenlijk had ik nog graag een aantal maanden langer willen blijven en was het heel lastig om Canada te verlaten. Veel vrienden blijven nog een half jaar en ik zou nog graag meer van Canada willen zien. Ondanks dat kijk ik er natuurlijk wel naar uit om mijn vrienden en familie in Nederland weer te zien!

Ik kan me de weken voordat ik vertrok nog goed herinneren. Eigenlijk had ik helemaal geen zin om naar Canada te gaan en vroeg ik me meerdere malen af waarom ik dit eigenlijk deed. Waarom zou ik al mijn vrienden en familie in Nederland achterlaten, om helemaal alleen duizenden kilometers verderop iets onbekends aan te gaan? Nu ik er op terug kijk is het de beste (en meest gewaagde) beslissing van mijn leven geweest en heb ik er geen moment spijt van gehad! Ik heb hier zo veel mooie dingen meegemaakt, heel veel geleerd en hele goede vrienden gemaakt. Canada was een perfect land voor mij wat betreft de combinatie van natuur en steden, de aardige mensen en het levendige studentenleven. Op studiegebied was het minder uitdagend dan verwacht, maar toch begrijp ik stof nu beter omdat het makkelijker is uitgelegd en heb ik nu ook kennis op corporate finance gebied. En hierdoor heb ik ook veel tijd gehad om leuke dingen te doen, ook niet onbelangrijk ;-). Uiteindelijk heb ik alle vakken afgesloten tussen de 8.5 en 10, niet ontevreden mee haha. Ik denk dat ik 'Work hard, play hard' wel waar heb gemaakt, wat ik ook heb vernomen van andere studenten.

Maar ik geloof er heilig in dat afscheid nemen niet bestaat. Misschien afscheid nemen van het studentenleven in Canada, maar niet van het land en de vrienden die ik heb gemaakt. Gelukkig zal ik een aantal exchange studenten ook nog in New York zien. Er zijn al plannen om eind juli richting Zuid-Frankrijk te gaan om een aantal vrienden op te zoeken en ook wil ik graag naar Denemarken om Frederikke op te zoeken. We hebben zelfs al een Facebookgroep aangemaakt om toekomstige tripjes te plannen. Veel studenten zijn ook van plan om een bezoekje aan Nederland te brengen, kei leuk!

Of ik veranderd ben tijdens mijn periode in Canada vind ik lastig te zeggen, dit hoor ik graag van iedereen als ik weer terug in Nederland ben. Ik denk wel dat ik relaxter ben geworden in dingen, zo heb ik geleerd dat het soms niet erg is om van je planning af te wijken omdat je juist daardoor mooie dingen meemaakt. Ook heb ik geleerd om meer te genieten en echt bij mooie momenten stil te staan.

Ik zal altijd met een grote glimlach terugkijken op mijn tijd in Canada, het was onvoorstelbaar mooi en ik zal dit nooit vergeten!

Gelukkig staat er nog een mooie trip met Senna op de planning: Washington, Philadelphia, New York en Boston! In mijn laatste blog zal ik verslag doen van deze reis.

Liefs en tot snel!